Τρίτη 6 Μαΐου 2014

...ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΩ......











1. Να μην ξεχάσω να κοιτάζω τους ανθρώπους. Στα μάτια. Στα σώματα. Το ανθρώπινο σώμα μιλάει ακατάπαυστα για τα πάθη μας, έλεγε ο Χειμωνάς – να στήσω αυτί, να απλώσω μάτι. Να δω από πού, από τι προσπαθεί ο καθένας να διαφύγει. Με τι παλεύει. Για μας θέλω να μιλήσω, τους θλιβερά προβλέψιμους και ακατανόητα απρόβλεπτους, στα όρια του παραλογισμού. Αλλά πρώτα πρέπει να δω προσεκτικά.



2. Να θυμηθώ αυτό που έλεγε ο Άμος Οζ σε μια ταβέρνα: δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις πολύ και να γνωρίσεις πολλούς, για να καταλάβεις την ανθρώπινη ψυχή. Αρκεί να είσαι μια μύγα στην κρεβατοκάμαρα ενός ζευγαριού… ! Να μην ξεχάσω να γίνω μύγα. Στην κρεβατοκάμαρά μου έστω. Και στις δικές σας.



3. Να είμαι συνειδητή, να μην αφαιρούμαι. Να ξυπνάω το πρωί και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως σήμερα αυτό που θα ζήσω είναι η πραγματική μου ζωή κι όχι μια πρόβα τζενεράλε. Αυτή η μέρα, αν την αφήσεις ηλίθια, θα πεθάνει ανεπιστρεπτί. Θα ταφεί άδοξα στον παράδεισο των χαμένων ημερών και των καλών προθέσεων. Αυτό να του λέω.



4. Να μην ξεχάσω να παραγγείλω την αυριανή μου μέρα. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο αξίζει να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι είναι η σκηνοθεσία της μέρας που αρχίζει. Ανοίγεις τα μάτια, τεντώνεσαι κι αρχίζεις να ονειρεύεσαι τη μέρα που θέλεις να ζήσεις. Να μην αφήσω την τύχη να μου ρίχνει τα σκουπίδια της. Να ζήσω μέρες χειροποίητες. Και νύχτες.



5. Να θυμηθώ να μη φοβάμαι το φόβο. Έζησα αρκετά χρόνια μέχρι τώρα και το είδα. Ο φόβος θα με βρει όπου και να ’μαι. Μην κρύβεσαι, ρε πουλάκι μου, τζάμπα κόπο κάνεις.



6. Να θυμάμαι να μην απελπίζομαι, να μη με παίρνει από κάτω. Ζούμε ένα τέλος εποχής, εντάξει αλλά κάπου θα βγάλει αυτό. Τόσοι πολλοί απελπισμένοι δεν μπορεί, θα ψοφήσει η άγρια ιδιωτεία, θα γεννήσουν μια ενέργεια που θα γεννήσει με τη σειρά της κάτι άλλο… Πιο βιώσιμο, πιο ανθρωποκεντρικό.



7. Να μην ξεχάσω να επιζήσω μέχρι να έρθουν αυτές οι άλλες μέρες. Όπως μπορώ. Με τους φίλους μου. Όχι αυτούς τους facebook. Τους πραγματικούς.

....Μήπως....




Δε λένε πως η αγάπη όλα τα μπορεί..;
Μήπως, όμως, υπάρχει κάποια κατασκότεινη γωνιά που δεν περνά ούτε η αγάπη από κει..;
Μήπως, για να σε σώσει η αγάπη, πρέπει πρώτα να της συστηθείς..;
Κι αν δεν ξέρεις ποιος είσαι..;
Πώς θα συστηθείς..
Επίσης λένε πως όταν πιάσεις πάτο, σιγά σιγά θα 'ρθει η ώρα ν' ανεβείς..
Πόσο μπορείς να μείνεις εκεί κάτω..
Δεν είναι άσυλο ο πάτος..
Μάλλον δεν έχουν τόση εμπειρία όσοι το ισχυρίζονται αυτό..
Γιατί υπάρχει και πιο κάτω από τον πάτο..
Υπάρχει και ο απόπατος..
Κι από κει.... μόνο αν το βάλει πείσμα κάποιος άγιος μπορεί να σε γλιτώσει...

ΑΛΚΥΟΝΗ..

....μην ξεχάσεις!




- Ποιος είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο;

- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι.

Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους.

Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες.

Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του.

Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα.

Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές.

Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

- Γεια σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου! ........

«Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι.

Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους.

Έχεις πάντα τον καιρό να σηκωθείς...
 Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε»

 


Αλκ. Παπαδάκη

Κυριακή 4 Μαΐου 2014

Γιατί ...είμαι ένας καθρέφτης!!!





Γυαλιστερή , λεία επιφάνεια, χωρίς στολίδια και φτιασίδια.

Και εσύ είσαι μπροστά και κοιτας μέσα νομίζοντας οτι βλέπεις..."εμένα";;

Λυπάμαι αλλα θα σου δειξω ακριβώς τι μορφη σου...Δε θα παραμορφωσω ούτε και θα σου ωραιοποιήσω την εικονα...

Αν τα ματια σου δειχνουν αγαπη μη περιμένεις αδιαφορία να δεις.

Αν το χαμόγελο σου είναι ψυχρό ...μη περιμενεις απο μένα θέρμη.

Αν το πρόσωπό σου είναι ειρωνικό ...μη περιμένεις απο μένα κατανοήση.

Αν η φιλια σου είναι πραγματικη ...μη περιμένεις κατι λιγοτερο απο μένα.

Αλλα αν κοιταξεις ...βαθιά, πίσω απο τον αντικατοπτρισμο σου, αν ξεφυγεις απο την εικονα σου τότε ίσως ...και λέω ΙΣΩΣ ...γιατί δε το θεωρώ ευκολο ....ΤΟΤΕ ΙΣΩΣ ΔΕΙΣ "ΕΜΕΝΑ" και εγω σταματησω να σου δειχνω "εσένα".

 





MirrorNow

ΕΙΠΑ ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ...

 
Πόσο διαφέρουν αυτά που υπάρχουν στη ψυχή μας με αυτά που ήμαστε διατεθειμένοι να μοιραστούμε με τους άλλους;;
Οι μυστικές μας επιθυμίες , οι φόβοι μας, οι ανασφάλειες μας , τα σκιρτήματα της καρδιάς μας!!
Πόσα από αυτά δε θα τα μοιραστούμε ποτέ με κανέναν...
Πόσα από αυτά θα δε πω στους φίλους μου;;;!!
Ποσά από αυτά δε θα πείτε εσείς στους δικούς σας;;;!!!


ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟ....



ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟ....

Το δηλώνω απερίφραστα.

Δε θέλω να είμαι καλά...θέλω να είμαι τέλεια.

Δε θέλω να χαμογελάω... θέλω να σκάω στα γέλια.

Δε θέλω αυτό που μπορώ εύκολα να έχω...θέλω αυτό το εξαιρετικό, που ονειρεύομαι.

Δε θέλω να ξεχάσω ότι με πονάει... θέλω να το θυμάμαι αλλά να μη πονάει πια.

Δε θέλω να χαίρομαι γιατί σε σχέση με άλλο κόσμο, είμαι καλά...θέλω να είναι καλύτερα και οι υπόλοιποι...και όλοι μαζί να είμαστε υπέροχα.

Δε θέλω χλιαρά συναισθήματα...θέλω φωτιά ...θέλω μπουρλότο.

Δε θέλω σιγανόφωνους και πολιτισμένους τσακωμούς...θέλω να βρίσω και να τσιρίξω μέχρι κλείσει η φωνή μου.

Δε θέλω να συμβιβαστώ ξανά...

Δε θέλω ημίμετρα...τα θέλω όλα.

Και δε θέλω να ξανακούσω την έκφραση "τουλάχιστον έχουμε την υγεία μας" .

Θέλω και άλλα...θέλω παραπάνω...θέλω να παλεύουν όλοι για το απόλυτο και να μη νιώθουν ούτε στιγμή ικανοποίηση μέχρι να το πετύχουν.

ΘΕΛΩ ΚΑΙ ΑΛΛΟ...ΔΕ ΜΟΥ ΦΤΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΧΩ.

Και αν αυτό με κάνει αχάριστη και πλεονέκτρια...δε πειράζει..!!

Γιατί αν δε θελήσεις το παραπάνω δε θα το αποκτήσεις ποτέ.

Και εγώ δε θέλω να τρέχω άλλο... θέλω να μείνω και να προσπαθήσω.

Σάββατο 3 Μαΐου 2014

Βρες χρόνο



Βρες χρόνο για όνειρα , αυτά θα τραβήξουν το όχημά σου ως τ' αστέρια.
Βρες χρόνο ν' αγαπάς και ν' αγαπιέσαι ,αυτό είναι το προνόμιο των Θεών.
Βρες χρόνο να κοιτάς ολόγυρα σου , είναι πολύ σύντομη η μέρα για να 'σαι εγωιστής. Βρες χρόνο να γελάς αυτό είναι η μουσική της ψυχής...''

Γ. Ρίτσος

Παρασκευή 2 Μαΐου 2014

Έμαθα...




Θα έπρεπε καλύτερα να προσπαθήσω να πω τι μου έμαθαν οι συναντήσεις, οι αποχωρισμοί, οι ανακαλύψεις, οι εκθαμβωτικές λάμψεις και οι απογοητεύσεις για την ανακάλυψη και τη διαμόρφωση του εαυτού μου, και πώς επηρέασαν την πορεία της ζωής μου.
Έτσι έμαθα ότι η ζωή δεν είναι παρά συναντήσεις και αποχωρισμοί, και ότι είναι στο χέρι μας να τους βιώνουμε αποδεχόμενοι να γίνουμε πιο υπεύθυνοι αντιμετωπίζοντάς τους.
Έμαθα επίσης ότι, κατά τη διάρκεια μιας ημέρας, υπάρχει πάντα το στοιχείο του απρόβλεπτου και επομένως είναι στο χέρι μου να μάθω να δέχομαι τα απίθανα δώρα ή και τις αδικίες που μπορεί να προκύψουν μέσα στην απεραντοσύνη μιας ημέρας.
Έμαθα φυσικά και να ζω στο παρόν, να πατάω καλά μέσα στη στιγμή, να μην μένω εγκλωβισμένος στο παρελθόν μου, ούτε να αφήνω να με κατακλύζουν οι προβολές ενός υπερβολικά ουτοπικού μέλλοντος.
Έμαθα μετά από πολύ καιρό να ευχαριστώ, κάθε πρωί, τη Ζωή για την παρουσία της μέσα μου και γύρω μου, για να την τιμώ όποτε μπορώ, να την σέβομαι σε κάθε περίσταση, να την ενεργοποιήσω με τις δυνατότητες και τα όρια που διαθέτω.
Έμαθα με δυσκολία να αγαπώ τον εαυτό μου, όχι με ναρκισσιστική ούτε με εγωκεντρική αγάπη (παρόλο που ο πειρασμός ήταν μεγάλος) αλλά με αγάπη γεμάτη με καλοσύνη, σεβασμό και ανεκτικότητα.
Έμαθα μετά από πολλές προσπάθειες και δισταγμούς να σέβομαι τον εαυτό μου, τολμώντας να πω όχι όταν έρχομαι αντιμέτωπος με ζητήματα που δεν ανταποκρίνονται στις δυνατότητές μου και στην ευαισθησία μου.
Έμαθα με μεγάλο ενθουσιασμό ότι η ομορφιά είναι παντού, στο πέταγμα ενός πουλιού, στην κίνηση ενός παιδιού που πάει να πιάσει μια πεταλούδα που φτερουγίζει ή ακόμα στο χαμόγελο ενός γέροντα που συναντώ στο διάβα μου.
Έμαθα με υπομονή ότι κανείς δεν γνωρίζει εκ των προτέρων πόσο διαρκεί ένας έρωτας και ότι κάθε ερωτική σχέση είναι μια σχέση με ρίσκο. Και πήρα το ρίσκο.
Έμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι ο χρόνος επιταχύνεται με τα χρόνια που περνάνε και ότι είναι σημαντικό να μην προσθέσω χρόνια στη ζωή, αλλά ζωή στα χρόνια.
Έμαθα, παρά τη θέλησή μου, ότι ήξερα πολλά με το μυαλό μου και λίγα με την καρδιά μου.
Έμαθα ότι μπορούσα να τολμήσω να ζητήσω, αν ριψοκινδύνευα να παίρνω μια απάντηση όσο αποστερητική και απογοητευτική και να ήταν, ότι μπορούσα να δέχομαι πράγματα, χωρίς να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ανταποδώσω, ότι μπορούσα να δίνω χωρίς να εισβάλλω στο χώρο του άλλου και να λέω όχι χωρίς να πληγώνω.
Έμαθα, χωρίς καν να προσπαθήσω, ότι είχα ανάγκες και ότι δεν έπρεπε να τις συγχέω με τις επιθυμίες μου.
Έμαθα με ανακούφιση ότι μπορούσα να ξεμάθω όλα τα άχρηστα πράγματα που με μπλόκαραν εδώ και χρόνια.
Έμαθα με χαρά να φυτεύω δέντρα, είναι το πιο ζωντανό δώρο που μπορώ να κάνω μέχρι να πεθάνω σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη που φιλοξένησε τους προγόνους μου, και κυρίως τους γονείς μου.
Έμαθα ήσυχα να δέχομαι τη σιωπή και να διαλογίζομαι για λίγα λεπτά κάθε μέρα ώστε να αφήνω στις δονήσεις του σύμπαντος την δυνατότητα να με φτάνουν και με εξημερώνουν λίγο ακόμα.

Ναι, έμαθα πολλά στη ζωή μου και όμως ψάχνω ακόμα το ουσιώδες.



Jacques Salomé - Γάλλος ψυχοκοινωνιολόγος| wikipedia

Το νόημα της ζωής σε πέντε φράσεις

H Bronnie Ware είχε μια δίψα για τη ζωή από τη στιγμή που γεννήθηκε... Σαν παιδί, ήταν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας καθώς είχε αποκτήσει μια διαφορετική αντίληψη για τη ζωή.

 Η επαγγελματική της ζωή ανάστατη, νομαδική, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Από καλλιεργητής λαχανικών στη Μέση Ανατολή, μπαργούμαν σε τροπικά νησιά...διευθύντρια τράπεζας.

 Η Bronnie δεν φοβήθηκε ποτέ τις αλλαγές, βρήκε το δρόμο της αυτόν της φιλοσοφίας όπου κάθε άνθρωπος εάν κάνει ευχάριστα πράγματα τότε βρίσκει την πραγματική γαλήνη μέσα του, όπως λέει η ίδια.

 Παραμένει ευγενής χωρίς να χάνει την πίστη της προς τον συνάνθρωπο μοιράζοντας τις εμπειρίες της μαζί μας.

 Για αρκετά χρόνια εργάστηκε σε οίκους ευγηρίας. Ήταν ο τελευταίος σταθμός των ανθρώπων λίγο πριν το θάνατο. Όπως λέει μοιραζόταν πολλά μαζί τους τις τελευταίες εβδομάδες της ζωής τους.

 Η Bronnie θεωρεί ότι οι άνθρωποι ωριμάζουν όταν έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο. Αρνητικά συναισθήματα κυριεύουν το περισσότερο κόσμο φόβος, θυμός, τύψεις ωστόσο κάθε άνθρωπος προσπαθεί να βρει τη γαλήνη λίγο πριν φύγει από τη ζωή.

 Συνομιλώντας μαζί τους πέντε είναι τα κύρια πράγματα για τα οποία λυπόντουσαν και μας τα παρουσιάζει.

 1. Μακάρι να είχα το θάρρος να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα και όχι όπως μου επέβαλαν

 Αυτό το λένε οι περισσότεροι άνθρωποι όταν συνειδητοποιούν ότι η ζωή τους έχει σχεδόν τελειώσει και κοιτούν στο παρελθόν είναι εύκολο να δουν πόσα όνειρα έμειναν ανεκπλήρωτα Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν εκπλήρωσαν ούτε τα μισά από όσο είχαν ονειρευτεί.

 Είναι πολύ σημαντικό λοιπόν να προσπαθήσετε να εκπληρώσετε μερικά από τα όνειρά σας στην πορεία. Από τη στιγμή που αρρωστήσεις είναι πολύ αργά. Η υγεία φέρνει μια ελευθερία που πολύ λίγοι συνειδητοποιούν, έως ότου έρθει ο καιρός και δεν την χάνουν.

 2. Μακάρι να μην εργαζόμουν τόσο σκληρά

 Αυτό το λένε κυρίως άνδρες ασθενείς. Είναι όλοι αυτοί που δεν πρόλαβαν να χαρούν τα παιδιά τους, δεν κατάφεραν να τα πάρουν μια αγκαλιά, να τα μεγαλώσουν, να χαρούν την εφηβεία τους. Είναι όλοι αυτοί που δεν έψαξαν αγάπη από το σύντροφό τους.

 Η Bronnie από την πλευρά της μας συμβουλεύει να απλοποιήσουμε τον τρόπο ζωής μας κάνοντας συνειδητές επιλογές στην πορεία. Δημιουργώντας περισσότερο χώρο στη ζωή σας, γίνεστε πιο ευτυχισμένοι και πιο ανοικτοί σε νέες ευκαιρίες.

 3. Μακάρι να είχα το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου

 Πολλοί άνθρωποι δεν εκφράζουν τα συναισθήματά τους, προκειμένου να διατηρήσουν ισορροπίες με τους άλλους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είμαστε μέτριοι ως οντότητες. Υπάρχουν πολλές ασθένειες που σχετίζονται με την πικρία και τη δυσαρέσκεια.

 Δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις των άλλων. Ωστόσο όταν αλλάζετε τον τρόπο επικοινωνίας μιλώντας ειλικρινά, θα θέσετε τις σχέσεις σε ένα εντελώς νέο και υγιές επίπεδο.

 4. Μακάρι να είχα διατηρήσει επαφή με τους φίλους μου

 Συχνά δεν συνειδητοποιούμε τα πραγματικά οφέλη της φιλίας. Ο πολυάσχολος τρόπος ζωής φθείρει τη φιλία. Αυτό όμως που μένει στο τέλος είναι αυτό γι' αυτό διαφυλάξετε την ως κόρη οφθαλμού.

 5. Μακάρι να είχα αφήσει τον εαυτό μου να είναι πιο ευτυχισμένος 

 Πολλοί δεν είχαν αντιληφθεί μέχρι το τέλος της ζωής τους ότι η ευτυχία είναι μια επιλογή. Είχαν μείνει κολλημένοι σε παλιά πρότυπα και συνήθειες. Ο φόβος της αλλαγής τους έκανε να προσποιούνται ακόμα και στον ίδιο τους το εαυτό.

Ποιός είσαι;




Ποιός είσαι λοιπόν, πίσω από αυτό το πρόσωπο που η κάθε μέρα το αλλάζει;
Ποιός είσαι πίσω από τις πράξεις που κάνεις τη μέρα, πίσω απ'τις πράξεις που συλλογίζεσαι τη νύχτα;
Αρίθμητα πρόσωπα μέσα σου, καθένα ζητάει να υπάρξει σκοτώνοντας το άλλο. 
Ποιό ειναι το αληθινό; 
Ποιό είναι αυτό το πρόσωπο που κανείς καθρέφτης 
                             δεν μπορεί να σου το δώσει;;;

 



~Τ. Λειβαδίτης~

Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Κάντο.... τί περιμένεις....;


 
 
Τί την κρατάς τη ριμάδα τη ψυχή σου κλειστή....;
Δώσε μια κλωτσιά στην πόρτα της...
Τί βολτάρεις γύρω-γύρω της, ντυμένος μασκαράς;
Άνοιξε μια τρύπα μέσα σου....
Στην αρχή θα τρέξει μούργα.... ύστερα αίμα....
κι ύστερα, γάργαρο νερό...

Κάντο.... τί περιμένεις....;
Μόνο έτσι θα λυτρωθείς....

 
 
 
 
 
Αλκυόνη Παπαδάκη

...μην κωλώνεις...



Άκουγε, μάζευε, παρατήρα , μα τελικά να κάνεις εκείνο που σου λέει η δική σου γνώση..
Άν κάνεις σφάλμα, μην κωλώνεις..
Ο βίος χωρίς σφάλματα είναι ανούσιος..
Και προπαντός, μην παρασύρεσαι από 'κείνους τους ηλίθιους, που σου λένε πως δεν έσφαλαν ποτέ..
Αυτοί οι ίδιοι είναι το σφάλμα...

 



Αλκυόνη Παπαδάκη

Κράτα την ψυχή σου όσο μπορείς..



Όλα παίζουν σ' αυτή τη ζωή.. όλα.
Και τ' ωραία και τα άσχημα.
Υπάρχουν τόσοι και τόσοι που περπατούν με άρβυλα πάνω σε γυάλινες ψυχές..
Αλλά εσύ δεν θα σταθείς εδώ. Θα προχωρήσεις.
Μετά από κάθε στροφή το τοπίο αλλάζει. Δεν θα παραδώσεις σε κανέναν τα όνειρά σου.
Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι δύσκολες.
Τρύπες μέσα σε τρύπες. Λαβύρινθοι μέσα σε λαβύρινθους. Εκεί που νομίζεις πως βρήκες μια πύλη και χαίρεσαι, ξαφνικά πέφτεις πάνω σ' ένα τείχος.
Κράτα την ψυχή σου όσο μπορείς..
Να δίνεις αγάπη στους άλλους, αλλά να περιφρουρείς τα όριά σου..
 
~Αλκυόνη Παπαδάκη~

Τη ζωή πρέπει να την περιμένεις....

-Την ζωή δεν την φωτογραφίζουμε την ζωγραφίζουμε.
-Όταν η ψυχή δεν έχει χαρακιές  δε βρίσκει δρόμο να τρέξει  μέσα της  ο καημός  του άλλου.
-Ξέρω πως όλη η μαγεία , σ’ αυτήν  τη φόρα για το λάθος κρύβεται.
-Όποτε έτρεξα  κοντά σε ανθρώπους, γιατί νόμισα  πως με φωνάζουν με την σκέψη τους, μάλλον δε μου βγήκε σε καλό . Πρόσθετα  ένα σωρό ξένα φορτία , στην ήδη βαρυφορτωμένη ράχη μου.
-Σε κάθε τέλος , υπάρχει και μια αρχή.
-Αλλά εγώ μιλώ για την άλλη αγάπη. Την υπερβατική. Αυτή που ντύνει με βελούδο την ψυχή.  Αυτή που διώχνει τους σκόρπιους από τη σκέψη. Αυτή που σπάει το συρματόπλεγμα του εαυτού σου. Αυτή που δε βγαίνει από το στόμα. Ξεχύνεται από την αφή και την ανάσα.
μεγάλη ελευθερία  οδηγεί εκεί ακριβώς που οδηγεί και η στέρησή της.
-Οι άνθρωποι είναι γεμάτοι χαρακιές . Μην τους βλέπεις σαν οφειλέτες σου. Κανείς δεν γεννήθηκε κακός. Να συγχωρείς.
συγνώμη δίνεται σε αυτόν που την ζητάει . Αν δε σου τη ζητάνε, κι εσύ τη βγάζεις έτσι και τη σκορπάς αφειδώς, γίνεται ένα λοστάρι στα χέρια αυτών που έχουν βάλει στόχο την ψυχή σου.
-Δεν λέω ότι αγάπησα τον συνάνθρωπο . Είμαι όμως βέβαιη  ότι τον ένιωσα . Ότι ήμουν κάποτε εκεί. Απίκο , όποτε με φώναξε. Τον άφησα να μου πλασάρει το ψέμα του, για να μπορέσει να σηκώσει την ψυχή του. Μοιράστηκα την τρέλα του ήπια από το ποτήρι του.
-Πάντα μου άρεσε να παρατηρώ τα φουγάρα των πλοίων , όταν ήταν έτοιμα να σαλπάρουν . Γιατί πάντα  ήμουν έτοιμη  να σαλπάρω κι εγώ για ένα άγνωστο ταξίδι. Τα φουγάρα της ψυχής μου έβγαζαν συνεχώς μαύρο πυκνό καπνό.
-Κι ακόμα , δεν έχω καταλήξει πόσο φταίνε οι “άλλοι”  για την “καταστροφή” μας. Μήπως οι “άλλοι”  είναι απλώς ένα άλλοθι που μας βολεύει;  Λέω. δεν ξέρω. Εξαρτάται…
-Κανείς δεν είναι τόσο καλός, για να έχει το ελεύθερο να γίνει τιμωρός.
-Τί να την κάνω τελικά την ελευθερία μου, αφού δεν έχω κάποιον να την διεκδικεί…
-Δεν βρίσκω άλλη αιτία για την  άφιξή μου σ’ αυτήν την γη. Ήρθα να δω την ομορφιά. Μήπως δεν είναι αρκετό;
-Έχω γνωρίσει στη ζωή μου αρκετούς ανθρώπους που έψαχναν  απεγνωσμένα την ελευθερία της ψυχής τους. Αυτού του είδους οι άνθρωποι μοιάζει να ψάχνουν τελικά την παγίδα τους. Μοιάζει να ψάχνουν κάπου να αιχμαλωτιστούν. Κάπου να πετάξουν την ελευθερία που ήδη κουβαλούν μέσα τους, χωρίς οι ίδιοι να το ξέρουν.
-Είναι κάποιοι  άνθρωποι που “λείπουν”  πολύ περισσότερο, όταν είναι παρόντες.
-Πότε ο “υπερβάλλων ζήλος” είχε  το ποθητό αποτέλεσμα; Σε γελοιοποίηση δεν καταλήγει; Σκάει στο κεφάλι σου σαν σάπια ντομάτα.
- Τη ζωή πρέπει να την περιμένεις, όχι απλώς με ανοιχτή την πόρτα , αλλά έξω, στο κεφαλόσκαλο. Στο κεφαλόσκαλο και με ανοιχτή αγκαλιά.

Απόσπασμα απο το βιβλίο της Αλκυόνης Παπαδάκη "Στο ακρογιάλι της ουτοπίας", το οποίο κυκλοφόρησε το 2005 απο τις εκδόσεις Καλέντης.

Στης ψυχής τους καθρέφτες....

 
Σκέφτομαι, πως δεν αξίζει να ζει κανείς, αν δεν δοκιμάσει κάποτε τη μαγεία μιας υπέρβασης..
Μόνο που για να φτάσεις ως εκεί, πρέπει να ξεκινήσεις από ένα λάθος
Περίεργο, αλλά αυτή είναι η διαδρομή.
Κι έχει ακριβά διόδια , ανάθεμα την.
Σκέφτομαι, επίσης, ότι αργότερα δεν ωφελεί, είναι μεγάλη χαζομάρα, να προσπαθείς να αναλύσεις ή να δικαιολογήσεις το λάθος που σε οδήγησε ως εκεί.
Είναι σαν να προσπαθείς να εξηγήσεις με τους νόμους της φυσικής ένα υπέροχο ηλιοβασίλεμα.


Α.Παπαδάκη