Σκεπασμένα φανάρια!

Να τα πάλι…φώτα λαμπόνια, βιτρίνες στολισμένες, φωτεινές επιγραφές, δέντρα πολύχρωμα, ο κόσμος να ξεχύνεται, εν αναμονή των εορτών. Να χαμογελά, να εύχεται και να δέχεται ευχές. Χαμόγελα, πρόσωπα φωτεινά, αλλά οι οι απόμερες γωνιές, δεν αδειάζουν. Το αντίθετο μάλιστα, τις ώρες τις γιορτινές, αυτές γεμίζουν πρώτα.

Οι πιο απόμερες, οι πιο σκοτεινές….απο πρόσωπα που θέλουν να τελειώνουν οι Γιορτές, όχι γιατί δεν τους αρέσουν….αλλά γιατί νιώθουν θλίψη. Μια αβάσταχτη θλίψη μέσα τους, μια συγκίνηση έτοιμη να χυθεί, σαν καταρράχτες απ” τα μάτια τους. Όχι δεν είναι καταθλιπτικοί, είναι χαρούμενοι άνθρωποι, αισιόδοξοι, αλλά στις μεγάλες γιορτές, νιώθουν παγιδευμένοι, στις μεγάλες χαρές, εκφράζονται με πόνο.Δεν είναι σαλεμένοι….αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται! Ίσως γιατί βλέπουν το τέλος, εκεί που οι υπόλοιποι βρίσκονται στην μέση, ξέρουν πως η ανθρώπινη φύση, αντιδρά στο πόνο καλύτερα απ” τη χαρά. Πόσα βιβλία λες να γράφτηκαν για αυτήν; Πόσα όμως για το πόνο….για τη λύπη! Ακόμα και χαρούμενη να είσαι, τις μελωδίες ακούς…..όμορφες, αργές μελωδίες, γεμάτες συναίσθημα, και η χαρά μεγαλώνει, και εσύ δακρύζεις γιατί είσαι χαρούμενη. Altalena, που σε πάει, που σε ταξιδεύει….σε ποιους προορισμούς; Πάνω σε ποιο χάρτη τραβάς μελάνη; Που ανεμίζει το μυαλό, σε ποια τραμπάλα του κόσμου, ανεβοκατεβαίνει η ψυχή σου….πότε επάνω πότε κάτω….πότε βλέπεις φως πότε αυτό χάνεται και το ψάχνεις… Έτσι και με τα γιορτινά τα φώτα….τα βλέπεις φανάρια….που θα σβήσουν…και θα μείνεις με τον απόηχο του καμένου κεριού….η κάπνα τους, θα γεμίσει το δωμάτιο…..και τα λαμπιόνια με το δέντρο, θα κρυφτούν πάλι στο πατάρι! Θα μείνει κενό το σημείο, μέχρι να βρουν πάλι, τα πράγματα τη θέση τους, να μαζευτούν όλα νοικοκυρεμένα. Ίσως αυτό, να είναι για σένα το λάθος….η αναστάτωση.

Αυτό που σου προκαλεί, σε βγάζει απ” τη καθημερινότητα, σε αναγκάζει να πας πιο πέρα, σε σπρώχνει στο χρόνο, είτε σου αρέσει είτε όχι…γιόρτασε σου λέει και είναι διαταγή. Μα θέλω κάθε μέρα να μπορώ να γιορτάσω….να γελώ, να κρεμάω φώτα, να στολίζω….να βλέπω τα υπόλοιπα πρόσωπα γελαστά στους δρόμους….γιατί δεν ξέρω αν σας το είπα…μόλις όλα αυτά τελειώσουν… τα σκεπασμένα πρόσωπα θα ξανάρθουν!

Θεοδώρα Ατζεμιάν!